Bizim Pişi, mahallenin dayısı tekir kedimiz. Dün gece eve gelmeyince kayıp kedi endişesi sardı bizi. Sabah bizimle evden çıkardı normalde…

Sabah bizimle evden çıkar, akşam eve dönüş saatimizde bizi bekler.

Dün gece bizimki kapıdan çıkmadı bu kez.
Eşim terastaydı, biraz onunla takılmış, sonra çatıdan basmış gitmiş.
Evet, yanlış duymadınız.

Evde uyumayı sever ama dün gece çağırdık çağırdık gelmedi.

Gece saat 11 civarı çıktı.
Ama o gece yoktu.Gece yarısı da yok.
Sabah da yok.
Ve ben işe gitmek için hazırlanırken hala YOK. İçim içimi yedi.
Başıma kötü kötü senaryolar kurdum:
Ya bir arabanın altında kaldıysa?

Ya başka bir kedi çetesiyle çatışmaya girdiyse?

Ya beni bırakıp başka bir evde “tek çocuk” olarak yaşamayı tercih ettiyse?

Ya çatıda yavru basan martılar saldırdıysa.

Bir taraftan çalışmaya çalışıyorum ama başımda bir ağrı, kalbimde bir endişe.

Derken saat öğleni biraz geçti.
Telefonla komşum kankam Banu aradı. Kızcağız saatlerdir sokaklarda arıyordu onu zaten.
 — “Az önce kedin  geldi. Kapıda durmuş, ‘mama ver kadın’ demiş.

Ve işte Pişi…
Sanki hiçbir şey olmamış gibi.
İşyerindeki herkes, beyim beni sakinleştişrmeye çalıştı.
 — “Kedi bu ya, çıkar gelir.”
 — “Sen de çok abartıyorsun.”

Banu yani kankam sormuş. “Pişi neredeydin?” demiş.

Pişi sinirli bir şekilde “Herkesin hayatına kimse karışamaz” diye cevap vermiş.

İşte bu cümleyle susmam gerektiğini anladım.
Belki gerçekten de herkesin hayatına kimse karışamaz.
Ama ya karışamasak da endişelenebilirsek?

Kabul ediyorum: Ben onu çok seviyorum. Kapıdan girse de, çatıdan kaçsa da, mama için komşuya gitse de…
Yine de eve döndüğünde, içimden “hoş geldin manyak” diyorum.