çalışıyordu, yoksa masumane bir mail miydi bilmiyorum.
Ama okuyunca aslında son
zamanlarda (Türkçesi: yaşlandıkça, 40’a basınca) tam olamasa da elden geldiğince
yapmaya çalıştığım şeylerin bir özetini okumuş gibi oldum.
Konu “Ölmeden önce yaşanan beş pişmanlık ” idi.
Avustralya’da
yıllar boyunca evlerinde ölümü bekleyen hastalarla çalışan hemşire Bronnie
Ware, emekli olduktan sonra anılarını bir kitapta toplamış.
ölümlü olduğu gerçeğiyle yüz yüze geldiklerinde çok önemli değişimler
geçirdiğini belirten Ware, ölmek üzere olan hastaların inkar, korku, öfke,
pişmanlık ve sonunda kabullenme gibi aşamalardan geçtiğini söylemiş.
Ware, hastalara en çok nelerden
dolayı pişmanlık duyduklarını sorduğunda şu beş ana cevabı almış.
beklediği hayatı sürmek yerine düşlerimi gerçekleştirme cesaretim
olsaydı.”
çalışmasaydım.”
getirmeye cesaretim olsaydı.”
ilişkimi sürdürseydim.”
mutlu olmak için izin verseydim.”
“Son pişmanlık fayda etmez.”
Hayatımızın merkezine işimizi
koyarsak, kendimize mutlu olmak için izin vermezsek, gerektiğinde sırf
istediğimiz için aptallıklar yapmazsak, son nefesimizi verirken neler
hissedeceğiz acaba??
Ama belki de çok yok, belki yarın, belki yarından da
yakın..
Bir tanesi “ Pişman olmamak için çözüm önerilerimi “sordu. Artık
ciddi miydi, dalga mı geçiyordu anlamadım.
Ama diğer dostum da çok güzel bir cevap verdi.
. Şöyle dedi Aslıcığım:
“Arkadaşlarını işinin önüne koyacaksın.
Ablanı, kardeşini, işinin önüne koyacaksın.(Benim ne ablam
ne de kardeşim var)
aile kategorisinde de inceleyebiliyoruz ama olsun)
Telefonunu, mailini, chat’ini zamanında açacaksın.
İhmal etmeyeceksin ki, ihmal edilmeyesin…”
Denecek başka bir şey kalmış mı??
Bir yanıt yazın