Fransa’da bu bir zorunlulukmuş. Her
üç ayda bir okul hekimi tüm öğrencileri tek tek muayene ederek, Milli Eğitim Bakanlığı’na
raporluyormuş.

Kızlar ikinci sınıfa giderlerken
bir gün telefon çaldı. Telefondaki hanımefendi, okulun hekimi olduğunu, kızlarımdan
birini muayene ederken kalbinde bir üfürüm duyduğunu, endişelenmeye gerek olmadığını
düşünmekle beraber yine de bir çocuk
kardiyoloğuna gitmemizin yerinde olacağını söyledi.

İlk anda bir şok yaşadık. Sonra
kendimize geldik ve çocuk kardiyoloğu araştırdık. Evimize yakın bir hastanede
bulduğumuz bir doktora gitmeye karar verdik.

Allah’a çok şükür önemli bir şey
çıkmadı.

Kendisi burada Galatasaray Lisesi’ni
bitirdikten sonra, Fransa’da tıp okumuş.

Oradaki bir hocasından bahsetti
bana uzun uzun.

Hocası dermiş ki, “Eğer bir anne, çocuğunu alıp hastaneye gelirse, bir hekim olarak muayene ve tetkiklerden
sonra hiçbir şey bulamasanız dahi, ne olursa olsun, araştırmaya devam edin ve
sorun nedir bulun. Doktorlar standart
tetkik yapar. Ama her çocuk birbirinden farklıdır. Eğer anne, bu çocuk hasta
diyorsa, ilk anda tespit edemeseniz de, o çocuk kesinlikle hastadır.”

Daha
önce hiç duymadığım bir bakış açısıydı. Bu durum hem hoşuma gitti, hem de beni
korkuttu. Neden mi diyeceksiniz?

Biz
anneler sadece doyurmakla, uyutmakla, öğretmekle yükümlü değiliz. Çocuklarımız,
Allah’ın bize teslim ettiği emanetler, ve bizim görevimiz, bu emanete en iyi
şekilde sahip çıkmak. Her an, her saniye reseptörler açık olacak ve çocukta her
zamana göre bir farklılık varsa hemen tespit ediyor olacağız.