Dün sabah çok sevdiğim bir misafirim uğradı.

Güler yüzü ve beyefendiğiyle tüm ekibin gönlünü kazanan misafirimin yüzünden, bir şeylerin ters gittiği daha odama girerken anlaşılıyordu.

Normalde sabahları yürüyüşüne çıkar, bize uğrar, kahvesini içer, gazete ve ekmeğini alıp evine giderdi.

“Nasılsınız ? Hımmm, sanırım pek iyi değilsiniz …” dedim.

Eşinin çok uzun süredir kanserle savaştığını biliyordum.

Ama son 1-2 senedir herşeyin yola girdiğini anlatırdı hep…

Geçtiğimiz günlerde gittikleri kontrolde değerlerin pek de iyi olmadığı anlaşılmış ve acilen kemoterapiye geçilmişti.

Ama işin kötüsü kemoterapiyle düşmesi gereken değerler, bir haftada tersine  iki katına çıkmıştı..Artık bünye bu ilaca bağışıklık kazanmıştı …

“Tam 8 sene oldu, ben hep destek oldum, moral vermeye çalıştım, evde hep Pollyanna’cılık oynuyorum, ama ya o ?” dedi. “Onun çektiği acılara fiziken ortak olamıyorum.”

“Keşke herkes sizin gibi olsa “dedim.

Zaten çevresi eleştiriyormuş, ” Sen elinden geleni yaptın ama senin de bir hayatın var” diyorlarmış.
.
Gözlerinden yaşlar süzüldü.

“Ne yani, Ali Taran gibi yapsaydım”  dedi. “Evlenirken söz verdim, büyüğü 30 yaşında iki evladım var, biz bütün bunları beraber yaptık, sadakat budur, hayatımızı beraber kurduk, yolun ortasında onu bırakıp nasıl giderim ben? ” dedi.

Onu, eşinin rahatsızlığı kadar çevresindekilerinin tutumu üzmüştü.

****
O, dün sabah yürüyüşe, ekmek ve gazete almaya çıkmamıştı. Eşinin peruğunu temizletmek için yakınımızdaki kuaföre uğramış, dönüşte de kahve içmeye gelmişti.

****

Sizce hangisi doğru ?Ali Taran olmak mı? Yoksa kuaföre peruk için uğramak mı? Ne dersiniz?